Nie tylko
dla Maturzystów !
Alfred Wierusz-Kowalski,
DOŻYNKI, ok. 1880 – 1890
Ramy czasowe
Data początkowa tej epoki to data upadku powstania
styczniowego, a co za tym idzie
ideałów romantyzmu. Datą zamykającą jest umownie przyjęty rok 1891.
Wiele dzieł, zaliczanych do literatury pozytywizmu
powstało jednak po roku 1891, który jest jednocześnie uważany za umowny początek
Młodej Polski. Można więc przyjąć, że pozytywizm i Młoda Polska w literaturze współistniały
ze sobą niemal do końca XIX wieku. Przez
cały okres pozytywizmu nie słabła także aktywność przedstawicieli „starszego”
pokolenia, których twórczość zalicza się do literatury romantyzmu. Byli to
między innymi Józef Ignacy
Kraszewski, który w okresie
pozytywizmu pisał i wydawał swój cykl powieści historycznych, Teodor Tomasz
Jeż, autor m.in. powieść „Uskoki” i „Narzeczona Harambaszy”
oraz Zygmunt
Kaczkowski, który jako autor
powieści historycznych usiłował rywalizować z Sienkiewiczem i który w 1889 wydał powieść „Olbrachtowi rycerze”.
Kluczowe
hasła z epoki
Scjentyzm: nurt filozoficzny rozpowszechniony
w drugiej połowie XIX w. głoszący, że prawdziwą wiedzę o rzeczywistości można
posiąść przez poznanie naukowe \"wiedza to potęga\"
Ewolucjonizm: pogląd w filozofii wg którego struktura rzeczywistości i jej stan teraźniejszy mogą być wyjaśnione tylko jako rezultat rozwoju (ewolucji), któremu podlegają przedmioty i zjawiska (główna zasada przemian jest postęp)
Utylitaryzm: (łc. utilitas ‘pożytek, korzyść’)
1. filoz. doktryna filoz., głosząca, że korzyści, użyteczność jest podstawowym kryterium działania i jego oceny jednostki i społeczeństwa są najwyższym celem moralnym postępowania ludzi.
2. stawianie na pierwszym miejscu celów praktycznych, propagowanie wygody dążenie do osiągnięcia, korzyści \"Wszystkie nasze uczynki sa dobre, jeżeli pociągają za sobą szczęście nasze i innych\", tzw. \"wymiana usług\"
Polska - najważniejsze hasła:
Praca organiczna: Naczelnym celem pracy organicznej był rozwój gospodarczy kraju, który z kolei przynieść miał ekonomiczne wzmocnienie żywiołu polskiego, podtrzymanie poczucia odrębności oraz utrwalenie solidarności narodowej.
Praca u podstaw: idea ofiarnej pracy gospodarczej i oświatowo-kulturalnej dla ludu jako podstawy narodu
Emancypacja kobiet: uzyskiwanie przez kobiety równych z mężczyznami praw majątkowych i politycznych oraz dostępu do wykształcenia i pracy.
Ewolucjonizm: pogląd w filozofii wg którego struktura rzeczywistości i jej stan teraźniejszy mogą być wyjaśnione tylko jako rezultat rozwoju (ewolucji), któremu podlegają przedmioty i zjawiska (główna zasada przemian jest postęp)
Utylitaryzm: (łc. utilitas ‘pożytek, korzyść’)
1. filoz. doktryna filoz., głosząca, że korzyści, użyteczność jest podstawowym kryterium działania i jego oceny jednostki i społeczeństwa są najwyższym celem moralnym postępowania ludzi.
2. stawianie na pierwszym miejscu celów praktycznych, propagowanie wygody dążenie do osiągnięcia, korzyści \"Wszystkie nasze uczynki sa dobre, jeżeli pociągają za sobą szczęście nasze i innych\", tzw. \"wymiana usług\"
Agnostycyzm: termin pochodzi
od greckiego słowa agnostos, co znaczy dosłownie nieznany, niepoznawalny. Zdefiniować go można jako pogląd filozoficzny, wyrażający
się w przekonaniu o niemożności całkowitego poznania świata
i praw, które nim rządzą. Nauka zdaniem agnostyków jest w stanie
badać jedynie zjawiska dostępne zmysłom i to w taki sposób,
by nie zajmować się problemem celowości ich występowania.
Naturalizm: kierunek
w literaturze i sztuce powstały we Francji w drugiej
połowie XIX wieku. Najwybitniejszymi przedstawicielami byli: Emil Zola, Guy de Maupassant oraz twórcy tzw.
"Grupy Medanu". W założeniach prądu najważniejsza okazała
się prawda w dziele literackim, pozyskiwana na drodze
obserwacji, badań dokumentów oraz eksperymentów, które miały być podobne
do eksperymentów przyrodniczych.
Polska - najważniejsze hasła:
Praca organiczna: Naczelnym celem pracy organicznej był rozwój gospodarczy kraju, który z kolei przynieść miał ekonomiczne wzmocnienie żywiołu polskiego, podtrzymanie poczucia odrębności oraz utrwalenie solidarności narodowej.
Praca u podstaw: idea ofiarnej pracy gospodarczej i oświatowo-kulturalnej dla ludu jako podstawy narodu
Emancypacja kobiet: uzyskiwanie przez kobiety równych z mężczyznami praw majątkowych i politycznych oraz dostępu do wykształcenia i pracy.
Równouprawnienie dla mniejszości narodowych.
Eliza Orzeszkowa
Była wybitną propagatorką pozytywizmu.W swoich utworach krytykowała
bezproduktywne życie ziemiaństwa („Pamiętnik Wacławy”, „Pan Graba”,
„Pompalińscy”). W powieści „Marta” wyrażała
sprzeciw wobec społecznej i ekonomicznej
sytuacji kobiet, zaś w powieści „Meir
Ezofowicz” apelowała o integrację społeczności żydowskiej ze
społeczeństwem polskim. W swojej najbardziej znanej powieści „Nad Niemnem” ukazuje
epicki i wyidealizowany obraz ówczesnego życia ziemiańsko-szlacheckiego, w
którym idea solidaryzmu ludu ze szlachtą łączy się z postulatem odrodzenia w młodym
pokoleniu tradycji powstańczych z 1863 roku. Orzeszkowa jest też autorką zbioru
opowiadań o powstaniu styczniowym pt. „Gloria victis.”
Bolesław Prus
Z epoką pozytywizmu w polskiej literaturze nieodłącznie wiąże się osoba Bolesława Prusa (Aleksander
Głowacki) Autor ten debiutował jako dziennikarz i felietonista na łamach
popularnej prasy (m.in. „Kroniki”). Z czasem jednak dał się poznać jako wybitny
twórca literatury pięknej. Początkowo pisał nowele, w których z czasem osiągnął
mistrzostwo. Bohaterami jego nowel są najczęściej ludzie prości i skrzywdzeni,
często padający ofiarami przesądów. Utwory są wzbogacone wnikliwym studium
psychologicznym bohaterów. Do najbardziej znanych utworów należą: „Katarynka”, „Kamizelka”, „Powracająca
fala”, „Antek”, „Milknące głosy”, „Nawrócony”, „Z legend
dawnego Egiptu”, „Sen”, „Pałac i Rudera”.
Jako powieściopisarz w 1880 roku debiutował powieścią „Anielka”, w którym
stworzył znakomity portret psychologiczny dziewczynki na tle dramatycznych
wypadków związanych z uwłaszczeniem chłopów i upadkiem tradycyjnych majątków
szlacheckich. W 1885 roku opublikował jedną z pierwszych polskich powieści naturalistycznych pt. „Placówka” opisująca
dzieje typowej chłopskiej rodziny i ich konflikt z niemieckimi kolonizatorami.
Za najwybitniejsze jednak uchodzą jego wielkie powieści „Lalka”,
monumentalna panorama ukazująca polskie społeczeństwo drugiej połowy XIX wieku.
Głównym wątkiem jest miłość kupca pochodzenia szlacheckiego Wokulskiego do pięknej
arystokratki Izabeli Łęckiej. W 1894 roku Prus publikuje „Emancypantki”, powieść
opisującą problem emancypacji kobiet, a w 1897 powieść historyczną „Faraon”, której
akcja toczy się w starożytnym
Egipcie i która ukazuje kulisy władzy. Pod koniec życia wydał
powieść „Dzieci” w której poddaje krytyce rewolucję, jako lekarstwo na zło
świata.
Henryk
Sienkiewicz
Henryk
Sienkiewicz to wybitny pisarz epoki. Początkowo
zasłynął jako dziennikarz i autor cyklu reportaży z zagranicznych wędrówek pt.
„Listy z podróży do Ameryki” oraz „Listy z Afryki”. W 1872 roku opublikował
powieść „Na marne”, jednak
początkową sławę zyskał jako nowelista. Do początkowych nowel należą „Szkice węglem” ukazującą
obraz polskiego chłopa wyzyskiwanego przez dwór, Kościół i urzędników carskich
oraz mała trylogia utrzymana w konwencji gawędy szlacheckiej, na która składają
się takie utwory jak „Stary sługa”, „Hania” i „Selim Mirza”. Następne
nowele które ugruntowały jego pozycję to m.in. „Bartek
Zwycięzca”, „Jamioł” i „Janko Muzykant” (o ciężkiej
doli polskich chłopów), „Z pamiętnika poznańskiego nauczyciela” (o polityce
wynarodowiania stosowanej przez zaborców). Odrębne miejsce zajmuje „Niewola tatarska”, której
akcja toczy się w XVII wieku, opiewająca heroiczną przeszłość Polaków. Podróż
do Ameryki zaowocowała takimi utworami jak „Latarnik”, „Wspomnienie z
Maripozy” i „Za chlebem” (o polskiej
emigracji ekonomicznej), „Orso” i „Sachem” (o losie
rdzennych mieszkańców Ameryki)
Osiągnięcia Sienkiewicza, jako nowelisty zostały przyćmione jego sukcesami
jako powieściopisarza. W 1884 roku została wydana jego powieść historyczna „Ogniem i mieczem”, której
akcja toczy się w XVII wieku w okresie powstania
Chmielnickiego. Mimo głosów krytyki okazała się sukcesem. Wkrótce
też doczekała się kontynuacji. W roku 1885 wydany został „Potop”, a 1888 „Pan
Wołodyjowski” ostatni tom trylogii, która według słów autora
pisana była „ku pokrzepieniu serc”, czyli celem wzbudzenia w Polakach wiary w
niespożyte siły narodu.
W późniejszym okresie Sienkiewicz stworzył dwie powieści o tematyce współczesnej
(„Bez dogmatu” i „Rodzina
Połanieckich”). W następnych zaś latach powieść „Quo vadis” powieść,
której akcja toczy się w Starożytnym
Rzymie opowiada o męczeństwie pierwszych chrześcijan oraz „Krzyżacy” powieść z
dziejów średniowiecznej Polski, opisującej jej zmagania z Zakonem
krzyżackim. Do innych znaczących utworów pisarza zaliczyć można
powieść dla młodzieży „W pustyni i w
puszczy”.
W 1905 roku otrzymał Literacką Nagrodę Nobla, jako pierwszy Polak.
Adam Asnyk
Poeta i
dramatopisarz. W czasie powstania styczniowego był członkiem Rządu Narodowego; doktor
filozofii, w latach 1889–1894 redaktor dziennika „Nowa Reforma”. Debiutował w 1870 na łamach dziennika
„Kaliszanin” wierszem Rodzinnemu miastu (w tym samym dzienniku i w tym samym
roku debiutowała Maria Konopnicka).Jego liryka była wyrazem rozterki duchowej, pogłębiona
klęską narodową. Powstają wiersze pełne bluźnierstw i buntu przeciw Stwórcy.
Obok nich powstawały też utwory wyrażające tęsknotę za „siłą ducha”, pragnienie
odrodzenia „duszy współczesnej” aż do pokornego poddania się nakazom
Chrystusowej nauki. W utworach Asnyka zaczęła z czasem dominować postawa epicka.
Najpełniejszym wyrazem jego poezji jest
cykl 30 sonetów „Nad głębiami”, który przyniósł Asnykowi miano poety-filozofa.
W cyklu tym zawarł swój system filozoficzny, będący próbą pogodzenia idealizmu
z pozytywistycznym realizmem i scjentyzmem. W twórczości Asnyka obecna jest
stale nuta patriotyczna, głosząca wiarę w siłę narodu i możliwość odzyskania
wolności. W czasie okupacji niemieckiej całość twórczości Adama Asnyka trafiła
na niemieckie listy proskrypcyjne jako szkodliwa i niepożądana, z
przeznaczeniem do zniszczenia.
Maria
Konopnicka
Wybitna poetka, nowelistka, pisarka dla dzieci, publicystka,
tłumaczka. Jej teksty wzbudzały kontrowersje, wywoływały polemiki, bywały ostro
krytykowane, ale w swoich czasach była Konopnicka popularna i czytana
przez wszystkich. Pisała nie tylko wiersze, lecz i poematy, nowele, szkice,
obrazki, teksty publicystyczno-reportażowe, prace krytycznoliterackie.
Tłumaczyła. W jej utworach można odnaleźć i śmiałość tematyki, i subtelność
analizy psychologicznej, bogactwo oryginalnych form narracyjnych, nowatorstwo i
wysoki kunszt pisarski.Utwory Konopnickiej zawierają protest przeciwko
niesprawiedliwości społecznej oraz ustrojowi niosącemu ucisk i krzywdę.
Nacechowane są patriotyzmem, liryzmem i sentymentalizmem.
Przez wiele lat tułała się po Europie, nie zrywając
kontaktów z krajem a w tym czasie była jedną z czołowych organizatorek protestu
światowej opinii publicznej przeciw okrucieństwom Prus wobec strajkujących
dzieci Wrześni.
Pozytywizm
Pozytywizm
Cała prawda o Wokulskim!
Lalka"
Bolesława Prusa nie jest powieścią tylko o miłości? Omówienie lektury.
Ignacy
Rzecki i Pamiętniki starego subiekta
Lalka
Lalka
e-podręcznik
- Platforma edukacyjna Ministerstwa Edukacji Narodowej
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz