“Gdzie święta Agata tam bezpieczna chata”
W dniu 5 lutego wspomina się św. Agatę
Agata, poniosła śmierć ok. roku 251, za panowania cesarza rzymskiego Decjiusza. Jej żywot był wzorowany na legendach innych czterech świętych dziewicach: św. Małgorzaty, św. Doroty, św. Barbarze z Nikomedii i św. Katarzynie z Aleksandrii. Każda z nich była niezwykłej urody, pochodziły z dobrych rodów, złożyły śluby czystości i ginęły za wiarę w Chrystusa. Według legendy Agata również złożyła śluby czystości. By złamać jej wiarę i by pozbawić cnoty zamknięto ją w domu rozpusty, gdzie namawiano ją do ożenku z prefektem Katanii, Kwincjanem oraz namawiano ją do wyrzeczenia się wiary. Święty Izydor z Sewilli na przełomie VI i VII wieku pisał: Pełna wiary, szlachetna dziewczyna, odrzuca te słowa i całą nadzieję pokłada w Chrystusie, zawsze niezwyciężona.
Od wieków wierni wzywają jej opieki podczas burzy oraz w niebezpieczeństwie pożaru, wybuchu wulkanu, trzęsienia ziemi, sztormu, huraganowych wiatrów.
Wizerunek świętej Agaty w chałupie pochodzącej ze wsi Niemce
(sektor Wyżyna Lubelska) Muzeum Wsi Lubelskiej
Historia związana ze wstawiennictwem świętej miała miejsce także w naszym regionie, we wsi Niedrzwica Duża, gdzie w październiku 1935 r. wybuchł wielki pożar, który zniszczył wiele gospodarstw. Gęsta zabudowa wsi i słomiane dachy utrudniały ratunek. Według relacji świadków ówczesny ksiądz wikary Jan Poddębniak przybiegł z obrazem św. Agaty i modlił się żarliwie obchodząc pożar. Po pewnym czasie wiatr zmienił kierunek wiejąc w stronę pól, co uratowało wiele domostw.
W Polsce, w dzień św. Agaty święcono w kościołach wodę, sól i chleb. Wierzono, że wszystkie te substancje, za wstawiennictwem świętej ochronią domostwa od nieszczęść, klęsk żywiołowych, a przede wszystkim od pożarów zwłaszcza spowodowanych przez uderzenie pioruna. Poświęconą wodę, sól i kawałki chleba skrzętnie chowano, a w przypadku pożaru wrzucano w płomienie, aby je ugasić. Istniało przekonanie, że zwłaszcza sól, wrzucona do ognia, tłumi go i powoduje, iż przestaje się rozprzestrzeniać. Święconą sól wsypywano do wykopu przy drążeniu studni lub przy jej czyszczeniu, co miało zapewnić wodzie czystość. Sądzono też, że wyniesiona przed dom w czasie wichury spowoduje zmianę kierunku wiatru. Ponadto sól, okruchy chleba i wodę św. Agaty dodawano do jedzenia przygotowanego zarówno dla ludzi, jak i bydła. Podawano je osobom obłożnie chorym, wierząc, że jest to skuteczny lek na ich niedomagania, położnicom, karmiącym matkom, a nawet uznawano jako lekarstwo na niepłodność. Wszystkim tym praktykom towarzyszyła zawsze gorliwa modlitwa do św. Agaty.
-----
https://zyciorysy.info/sw-agata/
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz